GGZ of Netflix-wachtrij?
Laten we het eens hebben over de crisis in de GGZ. Want ja, die is er. En het is geen crisis waarbij we kunnen zeggen dat het wel over gaat als we er maar lang genoeg overheen praten.
Nee, het is een echte crisis. Een crisis waarbij mensen die hulp nodig hebben niet de juiste zorg krijgen. Een crisis waarbij wachtlijsten langer zijn dan de gemiddelde Netflix-lijst. Een crisis waarbij het stigma op mentale gezondheid nog steeds aanwezig is.
En dan hebben we het nog niet eens over de mensen die werken in de GGZ. Die werken zich een slag in de rondte, met veel te weinig middelen en veel te weinig respect. Want ja, wie wil er nu werken in de GGZ als je ook bij een hippe start-up kan werken met een tafeltennistafel in de kantine?
Maar laten we vooral niet bij de pakken neerzitten. Laten we de mensen die werken in de GGZ het respect geven dat ze verdienen. En laten we vooral het stigma op mentale gezondheid doorbreken. Van stevig gereformeerd tot overtuigd humanistisch of atheïstisch.
Maar laten we ook eens kijken naar onszelf. Want wat doen wij eigenlijk om deze crisis op te lossen? Doen we genoeg om mensen te steunen die het moeilijk hebben? Of kijken we liever weg, omdat het toch een beetje ongemakkelijk is?